Kolejny cytat z Sapkowskiego. Z "Czasu pogardy", kiedy to poeta Jaskier w poszukiwaniu Geralta musiał przekroczyć rzekę Wstążkę na swoim wiernym rumaku Pegazie i wjechać do lasu Brokilon. Zamieszkujące Brokilon driady były - delikatnie mówiąc - bardzo niechętne jakimkolwiek odwiedzającym. Jaskier zbliżał się do rzeki i chcąc dodać sobie odwagi, zaczął układać balladę...
"(...) - Jechał bohater... - wymamrotał Jaskier, wycierając zlany zimnym potem kark wyciągniętą zza pazuchy chustką. - Nieustraszenie jechał przez uroczysko, nie bacząc na skaczące płazy i latające smoki... Jechał i jechał... Aż dotarł nad niezmierzony przestwór wód...
Pegaz parsknął i zatrzymał się. Byli nad rzeką, wśród trzcin i oczeretów sięgających powyżej strzemion. Jaskier otarł spocone powieki, zawiązał chustkę na szyi. Długo, aż do załzawienia oczu wpatrywał się w gęstwę olszyn na przeciwległym brzegu. Niczego i nikogo nie dostrzegł. Powierzchnię wody marszczyły poruszane prądem wodorosty, tuż nad mim śmigały turkusowo-oranżowe zimorodki. Powietrze migotało od rójki owadów. Ryby połykały jętki, zostawiając na wodzie wielkie koła.
Wszędzie, jak okiem sięgnąć, widać było bobrze żeremia, kupy naciętych gałęzi, zwalone i poogryzane pnie, omywane leniwym nurtem. Ależ tu jest bobrów, pomyślał poeta, niewiarygodne bogactwo. I nie dziwota. Nikt nie niepokoi cholernych drzewogryzów. Nie zapuszczają się tu zbójcy, łowcy ani bartnicy, nawet wszędobylscy traperzy nie zastawiają tu sideł. Ci, którzy próbowali, dostali strzałę w gardło, raki oszczypały ich w przybrzeżnym mule. A ja, idiota, pcham się tu z nieprzymuszonej woli, tu, nad Wstążkę, nad rzekę, nad którą unosi się trupi smród, którego nie zabija nawet zapach tataraku i mięty...
Westchnął ciężko.
Pegaz powoli wstąpił w wodę przednimi nogami, opuścił pysk ku powierzchni, pił długo, potem odwrócił łeb i popatrzył na Jaskra. Woda ciekła mu z pyska i nozdrzy. Poeta pokiwał głową, westchnął ponownie, głośno pociągnął nosem.
— Spojrzał bohater na wzburzony odmęt — wydeklamował z cicha, starając się nie szczękać zębami. — Spojrzał i ruszył naprzód, albowiem serce jego nie znało trwogi.
Pegaz zwiesił łeb i uszy.
— Nie znało trwogi, mówię.
Pegaz potrząsnął łbem, dzwoniąc kółkami wodzy i munsztuka. Jaskier szturchnął go piętą w bok. Wałach wkroczył w wodę z patetyczną rezygnacją.
Wstążka była płytka, ale bardzo zarośnięta. Nim dotarli do środka nurtu, za nagami Pegaza wlokły się już długie warkocze zielska. Koń stąpał powoli i z wysiłkiem, przy każdym kroku usiłując strząsnąć krępujące go wodorosty.
Szuwary i olszyny prawego brzegu były już niedaleko. Tak niedaleko, że Jaskier poczuł, jak żołądek opuszcza mu się nisko, bardzo nisko, aż do samego siodła. Miał świadomość, że na środku rzeki, uwięźnięty w zielsku, stanowi wyśmienity, niemożliwy do spudłowania cel. Oczyma wyobraźni widział już wyginające się obłęki łuków, napinające się cięciwy i ostre groty wymierzonych w siebie strzał.
Ścisnął boki konia łydkami, ale Pegaz miał to gdzieś. Zamiast przyspieszyć, zatrzymał się i zadarł ogon. Jabłka nawozu chlupnęły w wodę. Jaskier jęknął przeciągle.
- Bohater - wymamrotał, przymykając oczy - nie zdołał sforsować huczących porohów. Zginął śmiercią walecznych, przeszyty mnogimi pociskami. Na wieki skryła go modra toń, utuliły go w objęciach glony, zielone jak nefryty. Przepadł po nim ślad wszelki, ostało jeno końskie gówno, niesione nurtem ku dalekiemu morzu..."
Po zamocowaniu murłat i przygotowaniu krokwi oraz jętek, mogłem przystąpić do montażu dźwigarów. Dźwigar, w przypadku tego rozwiązania, to zbite ze sobą u szczytu dwie krokwie połączone dwoma jętkami
Dzisiaj przyszła kolej na koziołki. Pozwoliłem sobie wykorzystać wzór z ikonografii, której przedruk znalazłem w periodyku Dragon wydawanym przez grupę Company of Saynt George. Obok zamieściłem fragment przedruku.
Tak mniej więcej będą wyglądały koziołki. W poprzednich wersjach nogi były trochę cieńsze i węższe. Obecna wersja będzie bardziej stabilna i chyba odrobinę bardziej "przyjazna dla oka"
No dobrze. Teraz trochę na poważnie. Przedmiotem projektu jest zwykły stół. Blat z usztywnieniami na jaskółczy ogon i na dwóch kozłach mocowanych do blatu przy pomocy wałków. Wykończony w standardowy gotycki sposób.
Tego typu łączenia były stosowane dość często w średniowieczu. Przykłady można spotkać nawet w
ikonografii. Podpórka półki ściennej jest zamocowana właśnie w taki sposób:.jpg)
Krawędź blatu jest również wykończona w sposób często stosowany w tamtym okresie. Podobnie jak w przypadku tego stołka:
Cdn.
Żeby zacząć pracę muszę najpierw powystawiać kosiarki do trawy. I tak jestem wdzięczny ojcu, że zgodził się parkować samochód na zewnątrz :)
Strugarko-grubościówka i odciąg (we)wiórów :) Przed pierwszym użyciem strugarki oddajcie noże do naostrzenia. Ja nie oddałem i się trochę zdziwiłem... :) 
Pilarka stołowa. Tu od razu przestroga: Jeśli chcecie zajmować się hobbystycznym stolarstwem, nie kupujcie pilarki z wózkiem. W niektórych przypadkach taki wózek jest przydatny, ale zwykły, szeroki żeliwny blat z własnoręcznie wykonanym oprzyrządowaniem jest znacznie lepszy. Wózek zajmuje bardzo dużo miejsca i nie jest precyzyjny. Do cięcia dużych arkuszy (płyt) wystarczą rolkowe podstawy przed i za pilarką oraz przykładnica równoległa.
Żeby zrobić cokolwiek przy stole stolarskim muszę przesuwać w/w wózek w tą i z powrotem :/
Wiertarka promieniowa i pilarka taśmowa. Znowu przestroga: Jeśli chcecie dłutować przy pomocy wiertarki ze specjalną przystawką (lepiej widoczną na następnym zdjęciu), to kupcie naprawdę potężną wiertarkę kolumnową. Promieniowa się nie sprawdza. Jej konstrukcja jest za mało sztywna. Siły jakie trzeba przykładać przy dłutowaniu powodują, że oś wrzeciona odchyla się nieznacznie od pionu w takim stopniu, że wykonywane w drewnie wpusty są nieprecyzyjne. No cóż - jak zwykle mądry Polak po szkodzie...
A tu widzicie mojego szwagra Piotra, który za każdym razem odwiedzając mnie przy pracy zapewnia mnie, że jak tylko będę głośno krzyczał, to na pewno zawiezie mnie na pogotowie i że jak palce szybko się pozbiera to można jeszcze przyszyć... :)
